Absorción atómica

A Espectrofotometría de Absorción Atómica emprégase na determinación de elementos químicos, sobre todo catións. O analito de interese ten que estar en disolución acuosa. Esta disolución que pode ter unha procedencia natural ou pode ser froito do ataque ácido de substancias orixinalmente en estado sólido co fin de disgregar os seus atómos e poñelos en disolución.

A mostra acuosa transfórmase en vapor atómico por diferentes procesos, ese vapor atómico contén atómos libres (e ións) do analito que absorberán a radiación lumínica que emite unha lámpada no espectro de interese do analito. A diferenza entre a radiación emitida pola lámpada e a que chega finalmente ao detector está relacionada coa absorbancia pola Ley de Beer-Lambert:

A= εLC
Donde:

A= Absorbancia (adimensional)
ε= coeficiente de absortibidade específico (L mg-1 cm-1).
L= Lonxitude da traxectoria de medida (cm).
C= Concentración, neste caso en mg/L.

Atendendo ao proceso polo cal transformamos as mostras acuosas en vapor atómico clasificamos as técnicas de Espectrometría de Absorción Atómica en:

• Espectrofotometría de Absorción Atómica en Chama: a mostra acuosa é nebulizada e introducida nunha chama lineal que presenta unha temperatura no seu seo de 2000-3000ºC, en primeiro lugar evapórase o disolvente (desolvatación), quedando pequenas partículas sólidas que tenden a disociarse en átomos individuais ou ións elementais gaseosos para formar o vapor atómico.
• Espectrofotometría de Absorción Atómica electrotérmica (Forno de grafito): neste caso o vapor atómico conséguese depositando uns 10 a 20 microlitros de mostra nun tubo de grafito que se quece ata acadar os 2500 ºC, a esta temperatura fórmase o vapor atómico. Presenta maior sensibilidade que a atomización en chama, da orde dos µg/L (ppb).
• Espectrofotometría de Absorción Atómica de Vapor Frío: só e posible empregala para determinar mercurio (Hg) por ser o único elemento que podemos pasar de disolución acuosa ao estado elemental gaseoso mediante unha sinxela reducción química e arrastralo da disolución empregando unha corrente dun gas inerte coma o argón. Presenta escasas interferencias da matriz e moi boa sensibilidade na orde dos µg/L (ppb).